میتسوبیشی پاجرو دو در 2010

• نکات مثبت

جادار بودن، قابل اطمینان و ثابت شده در مسیرهای ناهموار، یک خودروی دیزلی و چند منظوره،

راحتی داخل و خارج از جاده.

•  نکات منفی

احساس قدیمی بودن، قیمت بالا (۶۳۰۰۰ دلار)، طراحی داخلی ساده.

میتسوبیشی پاجرو مدل ۲۰۱۵، این شاسی‌بلند معروف ژاپنی، با کمی تغییرات وارد بازار شده است. سرآمد این تغییرات، کاهش قیمت ۸۰۰۰ دلاری مدل Exceed، یعنی بالاترین مدل این خودرو، بهانه خوبی برای گذراندن یک هفته پشت فرمان این خودرو است.

مدتی بود که پشت فرمان یک پاجروننشسته بودم و باید بگویم که تغییر بزرگی رخ نداده است. این خودرو مانند یک پیراهن قدیمی دوست‌داشتنی (سوای تغییرات اعمال شده در مدل ۲۰۱۵)، حس شناخته‌شده‌ای را به شما القا می‌کند. این ویژگی هم خوب است هم بد. خوب است چون می‌دانید که قرار است چه اتفاقی بیفتد. بد است چون در رقابت با سایرین، بخصوص در زمینه‌های فناوری و طراحی داخلی، جا می‌ماند.

با خواندن برداشت ما از این خودرو، به شکل مختصر و مفید با آن آشنا خواهید شد. می‌توان گفت که میتسوبیشی، همه چیز مدل Exceed را زیر تیغ جراحی برده است تا مطمئن شود که این مدل پابه سن گذاشته، همچنان جذابیت‌های خود را حفظ کرده است.

قیمت ۶۵۹۹۰ دلاری این مدل اتوماتیک که مورد آزمایش ما قرار گرفت، اصلاً ارزان نیست؛ و راهی هم برای کاهش دادن این قیمت نیست. همچنین، باید به امکانات ارائه شده با این قیمت هم توجه کنید. در یک مقایسه قیمتی، متوجه می‌شوید که برای دستیابی به امکانات مشابه در بین رقبای این خودرو، باید پول درست و حسابی پرداخت کنید. یک تویوتا پرادو کاملاً مجهز، بیش از ۹۰۰۰۰ دلار برایتان آب می‌خورد. خودروی خوش قیمت لندرور دیسکاوری ۴ دست‌ساز و زیبا، زیر ۷۰۰۰۰ دلار برای شما هزینه خواهد داشت.

با بررسی ظاهر این خودرو شروع می‌کنیم؛ پاجرو، ظاهری نجیب با گرایش خارج جاده‌ای دارد. شکی در آن نیست که این خودرو به خوبی پا به سن گذاشته است و در مدل ۲۰۱۵، طراحی جلو و عقب این خودرو مورد بازبینی قرار گرفته است. رینگ‌های ۱۸ اینچی آلیاژدار این خودرو به شما می‌فهماند که در صورت تمایل، همچنان می‌توانید لاستیک‌های درست و حسابی برای مسیرهای ناهموار، به روی آن‌ها نصب کنید. چراغ‌بزرگ‌های HID و چراغ‌کوچک‌های LED، ظاهر شیکی را به جلوی این خودرو بخشیده‌اند. چراغ‌بزرگ‌های این خودرو، در تاریکی و به هنگام رانندگی خارج از شهر، بسیار کارآمد هستند.

وقتی که پشت فرمان این خودرو قرار می‌گیرید، حس خوبی از داخل اتاق به شما دست می‌دهد. تنها ترس من در مورد فضای داخلی این خودرو، این بود که باید «روی» صندلی‌های آن بنشینید نه «درون» آن‌ها که این مشکل فقط مربوط به پاجرو نیست. صندلی‌های آن ممکن است حس صاف و تخت بودن را القا کنند؛ اما با سفر برون‌شهری‌ام با این خودرو که بیش از ۵۰۰ کیلومتر به طول انجامیده، همچنان احساس می‌کردم که داخل این خودرو راحت است.

سیستم صوتی آن به خوبی کار می‌کند، اما شاید حس کنید که دست‌دوم است. اتصال بلوتوث آن کمی وقت گیر است و معمولاً قادر به بازشناسی دستگاه‌های نصب شده نیست. سیستم ناوبری ماهواره‌ای، نکته برجسته فضای داخلی این خودرو است، کارکردن با آن و آزادی عمل به هنگام استفاده از آن، حتی برای کسانی که برای اولین بار از آن استفاده می‌کنند بسیار مشهود است.

اتاق غار مانند این خودرو، فضای بسیار زیادی را در اختیار شما قرار می‌دهد. این خودرو به صورت استاندارد، هفت سرنشین است و در صورت نیاز، برای دستیابی به فضای بار بیشتر، می‌توانید صندلی‌های آن را بخوابانید. صندلی‌های ردیف دوم، فضای مناسبی برای افراد بزرگسال، فراهم می‌کند؛ حتی اگر سرنشینان صندلی‌های راننده و شاگرد، به دلیل بلندقد بودن صندلی‌های خود را به عقب بکشند. تشک ضخیم‌تر صندلی‌های ردیف دوم، کمک می‌کند تا دید سرنشینان عقب توسط سرنشینان جلو کور نشود.

این خودرو فضای بار زیادی دارد. به شخصه توانستم دو چمدان متوسط و یک چمدان بزرگ را، در حالی که همچنان فضای مناسبی در اختیار داشتم، در این قسمت جای دهم. خانواده‌هایی که بچه کوچک دارند، به خاطر وجود فضای کافی برای چمدان‌ها و اسباب‌بازی‌ها، عاشق این خودرو خواهند شد.

به خاطر ندارم که حتی مدل قبلی این خودرو، سروصدای زیادی را به داخل اتاق منتقل کند، با این وجود شرکت میتسوبیشی، زمان زیادی را صرف کاهش صدا و لرزش داخل اتاق مدل ۲۰۱۵ کرده است. آن‌ها با عایق بندی تمام اتاق، به این مهم دست یافته‌اند. صرف‌نظر از موارد ناچیز ناشی از رانندگی در جاده‌های زمخت خارج از شهر، باید گفت که صدای بسیار کمی به درون اتاق راه پیدا می‌کند. کمی صدای لاستیک‌های ۱۸ اینچی، به درون اتاق می‌آمد که آن هم مجدداً به دلیل ناهموار بودن مسیر بود.

پیشرانه توربو دیزل چهار سیلندر ۳٫۲ لیتری، مجهز به سیستم تزریق سوخت پرفشار، همچنان به همان صلابت گذشته خود است. ۱۹۷ اسب بخار نیرو به همراه ۴۴۷ نیوتن متر گشتاور، این خودرو را به زیبایی به حرکت درمی‌آورد. البته این پیشرانه، قدرت لازم برای شتاب‌گیری وحشیانه را ندارد؛ وقتی که می‌خواستم سبقتی سریع در جاده بگیرم، به نظرم مقداری کم‌جان بود. به‌هرحال، جعبه دنده خودکار پنج سرعته آن، چه در داخل و یا خارج از شهر، نرم و مطمئن عمل می‌کند.

برآوردهای به عمل آمده نشان می‌دهند که مصرف سوخت این خودرو با جعبه دنده خودکار، ۹ لیتردر هر ۱۰۰ کیلومتر است؛ این میزان برای یک خودروی بزرگ دو دیفرانسیل عالی محسوب می‌شود. میانگین مصرف سوختی که من با این خودرو تجربه کردم، ۱۰٫۴ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر بود که بسیار نزدیک به میزان اعلام شده توسط کارخانه است.

 این خودرو، به دلیل قدرت یدک‌کشی ۳۰۰۰ کیلوگرمی خود به همراه ترمزهای الکترونیکی، محبوب کسانی است که اهل استفاده از کاروان‌ها هستند. این میزان برای کشیدن یک واگن متوسط و یا یک قایق، بیش از حد نیاز است. در این حالت، پیش‌رانه دیزلی کارآمد این خودرو، سوخت بیشتری از حد معمول مصرف می‌کند.

وقتی که این خودرو را برای آزمایش خارج از جاده، به درون شن و ماسه‌ها بردیم، سیستم دودیفرانسیل میتسوبیشی، خودش را نشان داد. می‌توانید حالت قوی، با قفل دیفرانسیل عقب و یا بدون قفل و حالت ضعیف، با قفل دیفرانسیل را انتخاب کنید. خود من به شخصه، از سیستم دو دیفرانسیل شرکت میتسوبیشی همیشه راضی بوده‌ام، چون با انتخاب‌های فراوانی که در اختیارتان می‌گذارد، شما را قادر می‌کند تا در صورت تمایل، همیشه با دو دیفرانسیل فعال حرکت کنید. این قابلیت، یک ویژگی ایمنی بزرگ برای حومه‌نشینانی که در جاده‌های خاکی زیاد تردد می‌کنند و یا زمان زیادی را در مسیرهای ناهموار سپری می‌کنند، است.

هرچه که هست این خودرو در شرایط دشوار شن و ماسه‌ای، به‌خوبی دوام آورد. باید کار احمقانه‌ای انجام دهید تا این خودرو را در مسیرهای خارج از جاده دچارمشکل کنید و این به خاطر سیستم توانمند آن است. طبق تجربه من، این خودرو در هر دو مسیر (داخل و خارج)، آرام و راحت است. کاملاً مشخص است که چرا طرف‌داران رانندگی در شرایط سخت، عاشق این خودروی سرسخت هستند.

حالا که صحبت از رانندگی در خارج از جاده به میان آمد، باید بگویم که از نظر من، قرارگرفتن لاستیک زاپاس بر روی درب عقب این خودرو، یک دوراندیشی زیرکانه است. برخی افراد این حالت را دوست ندارند و معتقدند که درب خودرو سنگین می‌شود، اما آیا تا به حال سعی کرده‌اید که در جاده‌های ناهموار و خاکی، زاپاس یک خودروی دو دیفرانسیل را که در زیر آن تعبیه شده است، بیرون بکشید؟ مخصوصاً در میان گل و لای و لجن! پس کار شرکت میتسوبیشی بسیار زیرکانه است.

مؤسسه ارزیابی ایمنی استرالیا و آسیا، رتبه پنج ستاره را به این خودرو داده است. این خودرو دارای ضمانت پنج ساله یا ۱۰۰۰۰۰ کیلومتری است. برخلاف برخی خودروهای دیزلی که سرویس و نگهداری آن‌ها، هزینه بردار است، برنامه خدمات شرکت میتسوبیشی با قیمت کنترل شده، شما را از غافلگیر شدن، حفظ می‌کند. میانگین هزینه‌های نگهداری سالانه در چهار سال ابتدایی، ۵۸۲ دلار و ۵۰ سنت خواهد بود.

از هر زاویه‌ای که نگاه کنید متوجه می‌شوید، این خودرو یک مدل پابه سن گذاشته در یک کلاس رقابتی است که فناورانه، به جلو حرکت می‌کند. در حالی که مدل جدیدتر این خودرو، ۱۸ ماه بعد خواهد آمد، مدل ۲۰۱۵، مثل همیشه یک نمونه قادر است. البته برخلاف حس قدیمی بودن آن که ممکن است به هر کسی دست بدهد. در حالی که با ظاهر و فناوری نه چندان جدید این خودرو مشکلی ندارم، اما احساس می‌کنم که قیمت آن کمی زیاد است. هر چند که مدلExceed  مورد آزمایش ما، تمام امکانات قابل تصور را به صورت استاندارد، داشت.

طرف‌داران این مدل بدون توجه به قیمت آن، همچنان عاشقش خواهند بود. با تعدادی از صاحبان پاجرو، صحبت کردم و آن‌ها از این مدل جدید، خوششان آمده بود؛ اما این که اقدام به خرید آن خواهند کرد یا خیر، موضوعی دیگر است.